Jokola’s Wildcard naar het NFK: onze wildste dromen zijn uitgekomen!

16-06-2012: na weken van bootcamp, zang-, expressie- en ‘knips’-training onder leiding van Ralph Hamer en/of een zeer eigenzinnige personal coach, was onze aanwezigheid vereist in de Philharmonie in Haarlem. Hier hoopte Jokola de titelwinst van ‘Koor van het Jaar 2012’ te veroveren, om in de toekomst bekend te staan als BNK. Wat is dat, vraagt u? Bekend Nederlands Koor, natuurlijk! De sfeer zat er al goed in op die zonnige 16 juni, mede versterkt door de geweldige try-out in Studio Hellebrand op 15 juni. Om 11 uur stipt (en niet om tien voor 11, door redenen die mij volledig onbekend zijn…) vertrok de bus. Na twee uur en 45 minuten Oud Limburgse Gezelligheid, zoals alleen Jokola die kent, kwamen we aan op onze plaats van bestemming. Althans, min of meer. Het is nog niet zo gemakkelijk om zo’n tourbus, geschikt voor Jokola en al haar supporters, door de smalle straten van Haarlem te manoeuvreren.

Tijdens onze vrije middag bouwde de spanning zich langzaam maar zeker op. Sommigen mensen bezochten de prachtige zaal waar we tegen het einde van de middag zouden optreden, groots en licht, met banners en kroonluchters. In de hal werden we vermaakt door optredens van koren uit de regio en in de grote zaal konden we vanuit onze uiterst comfortabele stoelen luisteren naar de koren die op die dag ook een poging waagden naar de finale van het NFK. Zo hebben we ook nog een paar optredens uit de categorie ‘Licht’ kunnen bekijken. Het kan natuurlijk geen kwaad om je concurrentie een beetje te leren kennen. Bovendien is het ook gewoon genieten om samen te kunnen komen met al die andere koren en simpelweg naar elkaar te luisteren. Een dag van samenzijn, passie voor muziek en gezonde competitie. Anderen kozen ervoor om ook nog even een rondje door de stad te lopen. De wind gierde luidruchtig door het centrum van Haarlem. Was dit ‘the wind of change’? Zouden die underdogs uit Limburg, met maar 240 punten in de voorronde, dan tóch kunnen winnen, was een gevoel dat me langzaam bekroop.

Ik spoedde me terug naar de Philharmonie. Het was tijd om ons klaar te maken en in te zingen. We zongen het welbekende ‘LOUWIESSIIAANNAAA’ in een relatief klein en warm zaaltje met aan het einde een eenzame piano. Deze ruimte stond in schel contrast met de prachtige omkleed- en make-upruimte, waar wij ons als waardige artiesten mooi hadden gemaakt. Er waren wel dertig spiegels, stuk voor stuk omgeven met een rand van gloeilampen. Voor de inzingruimte stonden kannen met water en plastic bekers. Aan alles wat een zanger zich voor een optreden kon wensen was gedacht. Na Ralph’s laatste aanmoedigende woorden begaven we ons langzaam naar de coulissen. Vanuit de gerieflijke, gestoffeerde banken keken we nog even naar het tv-scherm. Daar waren ze, het koor dat voor ons moest optreden, op dat podium waar wij zo meteen ook naar onze supporters en de jury zouden glimlachen.

En ineens was het tijd om ons op te stellen voor dat ene gordijntje dat ons van ons publiek en de jury scheidde. We hadden er zin in! Die spanning, dat heerlijke gevoel, dat moment waar we al die tijd naar toe hadden gewerkt: een kans om te laten zien wat we in huis hadden. Daar liepen we al, de vloer dreunde op en neer onder onze marcherende voeten. Iedereen wist wat die moest doen, als een tweede natuur, een routine, we hadden niet voor niets zoveel geoefend. Posities en armbewegingen maalden door onze hoofden, geconcentreerd, kijkend naar Ralph, maar niet te veel, want we kenden dit allemaal. Vergeet niet oogcontact te maken met het publiek, en de jury, voor hen treden wij vandaag op, zij moeten zien dat we er zin in hebben. Onze familie en vrienden lachten ons toe. De rest van het publiek was ook laaiend enthousiast en we zagen zelfs een glimlach op het hoofd van dat ene jurylid dat nooit lachte. We begonnen ervan te genieten, het was prachtig, deze kans, deze zaal, deze groep, we staan er gewoon met z’n allen, ons Jokola! Met nieuwe nummers, dat was een knap staaltje werk. Maar ook met het vertrouwde ‘You raise me up’, een nummer dat ons tijdens het Limburgs Koren Festival mede de wildcard bezorgd had. Voor we het wisten maakten we onze laatste eervolle buiging.

Het afwachten was begonnen. Iedereen in het publiek was laaiend enthousiast. Zelfs andere koren die dachten dat ze wel zouden winnen, begonnen nu aan zichzelf te twijfelen en zeiden dat we best wel een kans zouden kunnen maken! Het was reuze spannend en in iedereen fonkelde een vlaag van hoop. Om 19:00 zou bekend worden wie van welke categorie doormocht naar de finale van zondag en dus kans zou maken op de titel ‘Koor van het Jaar 2012’. Maar eerst was het tijd voor eten. Nadat we zo’n beetje half Jokola waren tegengekomen in de McDonald’s begaven we ons richting de uitreikingzaal. De hoeveelheid Limburgers in de zaal was overweldigend, en we moesten toch even aan de rest van Nederland laten weten wie die Limburgers nou eigenlijk zijn. Ik weet niet of het de spanning was of het enthousiasme, maar voor iemand kon protesteren galmde er een luid ‘Welkom in Limburg’ door de zaal. Zelfs stukjes ‘Brunssum heeft meer’ werden gezongen. De schone dame in de cocktailjurk die de uitreiking zou leiden, wierp ons nog even een blik toe en kondigde aan dat de uitreiking ieder moment van start zou gaan. Terwijl de jury overlegde zouden wij kunnen genieten van Factor 7, een groep bestaande uit 7 acapella talenten uit België, amai! En wat voor een talenten, van ruimteschip tot geit, er kwamen allerlei geluiden uit. En wij swingden er gretig op los, even vergetend wat ons zo te wachten zou staan.

Maar toen begon toch echt de uitreiking. De jury had beraadslaagd: eerst zouden de groepen in de categorie ‘Open’ beoordeeld worden. Pfft, dan konden we nog even ‘rustig’ zitten. Uiteindelijk was de categorie ‘Licht’ aan de beurt. Zoals gewoonlijk werden wij als laatste beoordeeld. De hoogste score die we tot dan toe waren tegengekomen was 395.5 punten. Toen sprak zijn stem, langzaam, laag en duidelijk en iedereen zat op het puntje van zijn stoel: ‘Jokola, een prettige energie, dat zie je… écht samen... een tip en tevens ook de valkuil… energie verdwijnt in de zachte passages, de intonatie zakt. Al met al… *seconden tikken weg terwijl we onze adem inhouden* DRIEHONDERD EN… 72.5 punten’. Helaas, niet gewonnen, maar wát kunnen we trots op onszelf zijn! Waar we tijdens het LKF de underdogs waren, die precies genoeg punten hadden gehaald om te winnen, konden we ons nu qua punten meten met het overgrote deel van de koren in onze categorie. We waren duidelijk gegroeid. In de bus terug was iedereen nog steeds enthousiast over deze geweldige dag. Ralph had het goed samengevat: ‘we hadden energie, het was genieten, we hebben weer een enorme stap gezet, vooral in uitstraling en interactie met het publiek. Ons doel is behaald! En we gaan verder werken aan onze aandachtspunten. Voor mij, zijn jullie allemaal winnaars!’ En met die laatste woorden werd onze dag officieel beëindigd, terwijl voor de mensen in Haarlem het gezang vanuit die Limburgse bus langzaam wegstierf. O, en jury, volgend jaar zien jullie ons gewoon weer terug op het LFK ;)

Een Zanggroet,

Mandy Steinbusch